ที่นี่สถานีชุมทางบางซื่อ ที่นี่สถานีชุมทางบางซื่อ ท่านที่จะลงจากขบวนรถ…..
สำเนียงเสียงจากลำโพงขยายเสียงที่มีข้อความเป็น pattern แบบนี้นับสิบๆ ปีไม่เคยเปลี่ยน

รถด่วนขบวนไกลจอดรับผู้โดยสารที่ชุมทาง เพื่อเตรียมตัวแยกกันเดินทางไปยังจุดหมายอันหลากหลาย ผู้เดินทางตรวจสัมภาระก่อนขึ้นลงขบวนรถ เมื่อถึงเวลารถก็เคลื่อนตัวสู่สถานีถัดไปแล้ววงจรของผู้คนที่จะขึ้นลงขบวนรถก็เริ่มต้นใหม่อีกรอบ

หวนย้อนไปตอนเด็กๆ ที่ได้เดินทางโดยรถไฟเป็นครั้งแรก ผมฉงงกับรางที่ไขว้กันไปมาอย่างมากมายว่ารถไฟมันจะวิ่งผ่านไปได้ไง ผ่านไปนานจนโตขึ้นอีกหน่อยจึงพอที่จะไล่เรียงถูกว่ารถไฟจะวิ่งผ่านระบบรางอันน่ามหัศจรรย์นี้ไปได้โดยวิธีใด?

จะว่าไป ชีวิตก็คล้ายกับรถไฟสายยาว มีจุดเริ่มต้นและจุดหมายที่แน่นอน และมีชุมทางและชีวิตที่ไขว้มาให้ต้องสับหลีก ระหว่างทางสายยาวจะมีวงจรเล็กๆของการเริ่มต้นและจุดจบของเหตการณ์ซ้อนอยู่อย่างมากมาย แล้วแต่ความบังเอิญ (หรือบางคนเรียกว่าพรหมลิขิต) 

Mr. Bean ละครตลกที่เหมือนจะไร้สาระ หากดูดีๆ Mr. Bean จะมีเป้าหมายหลักของภารกิจเพียงอย่างเดียว แต่มุขฮาๆ หรือเรื่องราวระหว่างการเดินทางของเขานั้นก็เป็นวงจรเล็กๆ ที่มีจุดเริ่มและจุดจบในตัวเอง ซ้อนอยู่ จนสุดท้าย หนังจะดำเนินไปถึงปลายเรื่อง Mr. Bean ก็จะเดินทางไปถึงปลายทางที่เขาตั้งใจไว้เสมอ

ทุกอย่างกำลังเดินทาง ทุกอย่างกำลังหมุนวนและเกี่ยวคล้องซึ่งกันและกัน แต่ทุกอย่างก็มีจุดเริ่มต้น และเป้าหมายของตัวมันเองเช่นกัน

การผ่านเข้ามาของเหตการณ์บางอย่างอาจจะเหมือนกับการ ซื้อไก่ย่างบนรถไฟที่กำลังเดินทาง

ดูเหมือนจะอร่อย แต่พอลองชิมกลับพบว่ารสชาติแย่มาก จนต้องโยนทิ้งไป และเราก็ได้รู้ว่าไก่ย่างร้านนี้ไม่อร่อยเลย

มีจุดเริ่มต้น มีความคาดหวัง มีความผิดหวัง แล้วก็มีปลายทาง แต่ไม่ใช่ของการเดินทางทั้งหมด

“ที่นี่สถานีชุมทางบ้านตาคลี ท่านที่จะลงจากขบวนรถโปรดกรุณาตรวจสิ่งของและสัมภาระให้เรียบร้อยก่อนลงจากขบวนรถ”

ชุมทางนี้ ขึ้นเหนือไปเชียงใหม่ แยกขวาไปอีสาน ถ้าหากสมมตเล่นๆว่าคนสับรางเมา สับรางผิดให้เราต้องเดินทางไปอีสาน เราก็จะมีวงจรการเดินทางอันตื่นเต้นเพิ่มอีก 1 วง แต่สุดท้าย เราก็ต้องหาทางกลับมาสู่เส้นทางหลัก เพราะเรารู้อยู่แล้วว่าปลายทางของเราคือที่ใด