2546

‘เชียงใหม่’ หลายครั้งหลายคราที่ออกเดินทาง ท่องเที่ยวไปทางเหนือและเกือบทุกครั้งก็จะมีเชียงใหม่ เข้ามาป้วนเปี้ยนอยู่ด้วยเสมอ ผมเคยถามตัวเองเล่นๆ ใยจึงเป็นเชียงใหม่ คำตอบมีมากมายจนไม่อยากนับ ผู้คนมากมายใฝ่ฝันว่าสักวันจะต้องมาให้ถึงเชียงใหม่ แอบคิดในใจ ไปเชียงใหม่จะไปตรงไหน ด้วยที่นี่ไม่ใช่เมืองเล็ก เชียงใหม่จึงเป็นเมืองที่น่าสงสารยิ่งนัก ด้วยใครๆก็อยากเจอเธอ แต่ไม่มีใครรู้จักเธอดีสักคน

. . .นับแต่จำความได้ ผมไม่สามารถนับได้ว่ามาเชียงใหม่กี่ครั้งแล้ว แล้วก็ไม่สามารถบอกได้ว่าจะมาที่นี่อีกกี่ครั้ง เพียงได้แต่หวังว่าสักวันข้างหน้า ผมจะรู้จักเธอได้ดีกว่านี้

. . .ผมจองตั๋วรถไฟขาล่องจากเชียงใหม่เที่ยวประมาณสี่โมงเย็น กะจะไปเจอบางสิ่งที่อาจเป็นต้นเหตุที่ทำให้ผมต้องมาที่นี่บ่อยครั้ง ครั้งแรกผมพบเธอ ในหนังสือชื่อแปลก “บินทีละหลา” โดยบินหลา สันฯ ผมตกหลุมรักเธอในทันที เช่นเดียวกับอีกหลายคนที่พานพบ

. . .รถไฟเลยสถานีแม่ทาผ่านสถานีเล็กๆ นามทาชมพู เสียงล้อเหล็กบดรางค่อยเบาลง นั่นไงเธออยู่ตรงนั้น สะพานรถไฟคอนกรีตสีขาว ต้องไอแดดยามเย็น สวยงามจนหัวใจพองโต หากในหนังสือไม่ได้บอกรายละเอียดอะไรนอกจากผู้สร้างที่เป็นชุดเดียวกับที่ขุดอุโมงค์ขุนตาล

. . .รถไฟเคลื่อนตัวผ่านสะพานอย่างช้าๆ และค่อยเร่งความเร็วจากไป ช่วงเวลาเล็กๆที่ได้อยู่ใกล้ๆสะพาน แม้เคยอยากลงไปอยู่ให้นานกว่านี้ แต่รู้เป็นไปไม่ได้ คงเหมือนบทสุดท้ายของหนังสือ “เหมือนบางใครที่บังเอิญพบพานบนทางเดินชีวิต สุขใจกับการเฝ้ามอง ไม่คิดสร้างความเจ็บปวดให้ตนเองด้วยการก้าวล่วงเข้าไปใกล้กว่านี้”

2562

ภาพรถไฟขบวนยาวเป็นเงาตะคุ่มกำลัง เลื้อยคลานผ่านสะพานรถไฟคอนกรีตแห่งเดียวในประเทศไทย ที่สถานีทาชมพู

เสียดายที่ผมจองรถไฟขบวน52 เที่ยวล่องสู่ กทม ไม่ทัน ไม่เช่นนั้น ก็คงจะได้เห็นท้องฟ้าเป็นสีชมพูอมส้มยามต้นฤดูหนาวเป็นฉากหลังของหนอนรถด่วนขบวนนี้อย่างที่คุ้นเคย

นับแต่เริ่มเดินทางด้วยรถไฟใหม่ๆ สะพานแห่งนี้มักเป็น landmark ที่เฝ้าคอยอยู่เสมอ จนออกไปสู่โลกกว้างผ่านการเดินทางกับรถไฟมาหลากหลายขบวน แต่ก็ยังรู้สึกว่าสะพานแห่งนี้แม้ไม่ได้ยิ่งใหญ่ แต่ก็ไม่เคยจางหายไปจากความคำนึง

ยังไม่แน่ใจว่ารถไฟ slowlife ขบวนนี้ จะถึงจุดหมายกี่โมงแน่ นั่งมองวิวยามค่ำคืนในตู้เสบียง open air

สายลมหนาวต้นฤดู พัดเอื่อยๆ ปะทะใบหน้าอันหยาบกร้านด้วยกาลเวลา ในวันลอยกระทงอันมี Supermoon เป็นเพื่อน

ประสพการณ์และการเดินทางทำให้คิดว่า ใจที่เป็นสุขคือใจที่ยอมรับความเปลี่ยนแปลง เพราะทุกๆอย่างมันเป็นเช่นนั้นเอง